Stil maar niet vergeten

Het is lang geleden dat ik hier iets schreef. Ergens had ik de stille hoop om reacties te krijgen van de mensen die toegezegd hadden iets over Eric te schrijven zoals zij hem kenden. Vele beloftes om te schrijven kwamen binnen, jammer genoeg werd dit niet vervolgd door teksten die ik hier plaatsen kan.

Dat het confronterend is om te schrijven over een dierbare die er niet meer is kan ik me zo goed indenken. Door de jaren heen heb ik een paar bijzondere vrienden verloren, afscheid moeten nemen van mijn vader die verongelukte en ik begrijp de emoties die boven komen drijven bij bewust stil staan.

Een aantal maanden geleden was ik voor het eerst sinds Eric zijn overlijden weer in zijn woonplaats, ik reed langs de begraafplaats waar we samen verwonderd rondgelopen hadden. Met een traan en een glimlach herinnerde ik mij de bijzondere gesprekken die we hadden. Eigenwijs als ik was legden ik destijds een koppeling tussen de overledenen waartussen wij wandelden en onze eigen vergankelijkheid. Een onderwerp wat voor Eric moeilijk was om over te praten, een stilzwijgende streel over mijn wang was zijn antwoord en ik wist dat ik niet verder moest vragen.

Kort geleden werd ik verrast door een mooie uitspraak van een vriendin, tijdens een bezoek aan het Fetish Café was zij zich sterk bewust geweest van het feit dat Eric daar graag kwam. Ik zie haar nog zitten, op de bank tussen twee haar onbekend Dominanten tijdens haar allereerste huiskamer munch om gelijkgestemden te ontmoeten. Steeds kleiner werd ze tussen die twee grote kerels, beiden Dom en zoals jullie begrijpen was één van hen Eric. Natuurlijk schoven ze express steeds een stukje verder op, en mijn waarschuwende opmerking dat ze een beetje lief moesten zijn voor haar werd breed glimlachend (tot bijna grijnzend) beantwoord met een bevestiging. Ze waren toch lief, ze boden haar de bescherming van hun grootsheid daar zittend op die bank.

Groots was hij zeker, in alle opzichten. Nog altijd mis ik hem, onze gesprekken, het niet meer kunnen delen van de dingen die in mijn leven spelen. De prettige momenten met glas wijn voor mij en wisky en sigaar voor hem.

Categories: In ons hart

Verdriet mag er zijn

Je was een dwalen in een veld van ongekende grootte. Ik zag je, ik voelde je. Even plotseling als je opgedoken was verdween je weer in de oneindigheid.
Had ik je nu echt gezien? Had ik je gevoeld?

Een verdrietig gevoel bleef achter, sluimerde mij de dag door. Ik voelde me een willoos slachtoffer van haar grillige beweging. Vermengd met boosheid spoot ze haar venijn in mijn binnenste, met liefde omarmde ik haar. Verdriet mag er zijn, ik mis je nog elke dag.

De wetenschap dat wat was niet terugkomt, herinneringen zijn de kleurrijke palletten aan de muur van mijn gedachten. En soms op een dag als vandaag liggen ze in scherven op de grond, waarbij ik met iedere stap de scherpte voel die bij me binnendringt.
Zo graag had ik met je gedeeld, juist nu. Ongetwijfeld had je jouw kritische kijk losgelaten op de stappen die ik aan het zetten ben. Onuitgesproken zou het besef zijn geweest van de wens die in beide leefde.

We wisten beiden...was de situatie anders geweest dan waren deuren voor ons geopend als Dom en sub, respect voor elkaar en elkaars leven, de duidelijke keuzes die we maakten en onze loyaliteit vooral naar onszelf versterkten het respect naar elkaar.
Zonder ooit te hebben gedeeld was er een weten, een voelen, en het was goed zo.
Onze vriendschap werd er nog specialer door, onze band nog hechter en ons delen nog dieper.

Verdriet mag er zijn, net als mijn gemis. Ik raap de scherven op, ze vinden hun oorspronkelijke vorm weer en helen tot de de vele herinneringen die mijn muur kleuren.

Eén voor één hang ik ze aan de muur. Ik zie onze eerst ontmoeting, jij in jouw grote stoel met je favoriete drankje. Ik met een glas wijn, mijn benen onder me getrokken. Je gaf me altijd een veilig gevoel, ik wist me geborgen in onze vriendschap.
Ik zie onze dagjes dwalen samen, vreemde voorliefdes die we bleken te delen.
Dagelijkse mails die heen en weer gewisseld werden.
Je stem die de stilte doorbrak wanneer je vond dat ik te lang niets van me had gehoord.

Je spontane beweging, je hand die zacht mijn gezicht raakte en waar ik altijd schrik wanneer iemand dit onverwachts doet was het bij jou goed. Was ik verwonderd over de vanzelfsprekendheid die in het gebaar en mijn gevoel lag. Het was goed, het is nog steeds goed.

Alleen zo vreselijk pijnlijk soms dat jij niet meer hier bent.

Categories: In ons hart

In gedachten verzonken

Soms denk ik wel eens, Eric had moeten weten dat er nu mensen soms naarstig op zoek zijn om nog iets van zijn verhalen te vinden, al acht ik de kans groter dat hij me zou wijzen op de groep mensen die dit blog als kennisname heeft aangenomen en de minimale respons die ik krijg. Gelukkig ben ik in alles altijd een volhouder en een volhardend persoontje, als ik maar een paar mensen iets kan meegeven met dit blog dan heb ik mijn doel al bereikt.

Daarnaast geef ik eerlijk toe dat bezig zijn met dit blog ook mij helpt, ik mis ons contact nog altijd. De dagelijkse mailtjes, korte sms berichten, plagerijtjes en serieus diepgaande gesprekken. Om nog maar te zwijgen over de keren dat ik in stilte genoot van een glas wijn bij hem in de tuin, maar het allerliefst toch met opgetrokken knieën op zijn bank. Terwijl hij in zijn favoriete stoel genoot van zijn favoriete glas whisky.

Wat onze connectie kenmerkte was dat we ook samen stil konden zijn, en toch ook dan hele gesprekken met elkaar konden voeren.

Die gesprekken mis ik, ik zou wat graag met hem praten over wat er is veranderd na zijn overlijden. Over hoe lastig het voor mij is om met sommige dingen om te gaan, hoe dubbel het kan zijn om de keuzes van anderen te respecteren terwijl ik daarin ook een ontkenning zie van een deel van hem dat ik heb leren kennen, en wat een groot deel was van zijn online identiteit. Uit respect voor zijn nabestaanden schrijf ik daar niet over maar dat neemt niet weg dat het wel iets is dat ik niet begrijp en me verdrietig kan maken.

Categories: In ons hart

De leegte die je achterliet

Lieve Eric,

Op talloze momenten ben je in mijn gedachten, dat voelt goed. Ik voer in gedachten de gesprekken met je die we nooit meer zullen voeren, soms betrap ik mijzelf op een glimlach wanneer ik je in gedachten iets scherpzinnigs hoor zeggen op die manier die jou kenmerkte.

Soms zijn er momenten waarop ik je intens mis, zoals nu. Ik had je zo graag nog zoveel dingen willen zeggen, willen kunnen delen wat mij bezighoudt. Ik mis onze dagelijkse mails. De leegte die je achterliet is koud en maakt me eenzaam.

Je was één van de weinig mensen bij wie ik mezelf in alle aspecten van mijn zijn durfde te laten zien, jij gaf me het veilige en geborgen gevoel dat het goed was. Zo graag had ik je nu geschreven, gedeeld met je wat mij bezighoudt.

Ik mis je.

Kusssss

Categories: In ons hart

De stilte van missen

Lieve Eric,

Op dagen als vandaag is mijn gemis zo groot en heftig dat ik de woorden niet vinden kan om het gemis te omschrijven. Het is bizar om te merken hoe het missen van een vriend onzichtbaar lijkt te zijn voor de omgeving, daar struikel ik wel eens over.
In de enorme dualiteit van gescheiden werelden wordt het er niet makkelijker op. Mijn iniatief om deze website op te zetten is niet door iedereen als positief ervaren, ik trek me dat aan en neig ertoe in conflict met mezelf te raken. Natuurlijk is het opzetten van deze site voor een groot deel ook voor mezelf, maar is dat fout dan? Is het verkeerd dat ik graag vast wil houden aan het bijzondere dat ik met jou deelde?

Ik kan niets verkeerds zien in het willen herinneren, en als ik iets als enorm pijnlijk ervaar dan is het wel dat jouw aanwezigheid en zijn zoals ik je heb leren kennen wordt gewist. De persoon Eric Masters en de sporen die jij achter liet zijn aan het vervagen of worden gewist. Ik kan me niet aan het gevoel onttrekken dat dit wissen een bewuste keuze is, en dat raakt me. Want het was jouw keuze je op die manier te profileren, ik heb je in die hoedanigheid leren kennen en dat heeft de basis gevormd voor onze bijzondere vriendschap.

Een vriendschap die werd gevormd door dagelijks delen zoals alleen vrienden dat kunnen, onbevooroordeeld maar wel direct en eerlijk. Ik mis jouw reacties, ik heb je vanavond in gedachten een mail gestuurd met de dingen die mij in mijn leven bezighouden momenteel. En al kon ik je reacties die je me in de loop van morgen gegeven had wel invullen, toch mis ik ze.

Ik mis het even kunnen uiten van mijn frustraties, ik mis het luisteren naar jouw frustraties. Ik mis het je kunnen plagen, het door jou geplaagd worden. Op het moment dat ik dit schrijf klinkt op de radio een liedje van Adele, het is alsof ik jouw glimlach erin door voel klinken. Het waren de standaard plagerijtjes die gaandeweg onze eigen manier van naar elkaar communiceren waren geworden. Diegene die mij niet kennen kunnen niet weten dat ik niet van de  muziek van Adele houd (ik vind dat ze mooie liedjes schrijft maar ze mogen van mij door een ander gezongen worden ;-) en jij hield wel van haar muziek. Daar kon ik je mee plagen, en dat ik nu terwijl ik dit aan jou schrijf Adele langs hoor komen raakt vele emoties in me.

We hadden nu samen moeten kunnen zijn, jij met een glas whiskey, ik met een glas wijn. Onze wederzijdse frustraties delend over wat we in onze individuele levens tegenkwamen. Jij bent nu los van die frustraties, en ik kan de mijne niet meer met jou delen. Dus proost lieve vriend, ik drink er nog eentje terwijl ik een weg zoek in zoveel emoties die me momenteel onderuit schoppen.

Categories: In ons hart

Wandeling

In het speuren naar oude publicaties van Eric kwam ik op de website van Go Fetish een blog tegen uit 2010.

Verbijsterd was ik bijna dat het alweer zo lang geleden is dat Eric en ik van tijd tot tijd samen gingen wandelen met de honden. Wat ik me nog heel goed herinner is een wandeling waarbij ik van tevoren had aangegeven niet al te lang te kunnen lopen, geen probleem gaf Eric aan hij kende ieder bospaadje in het bos waar we gingen wandelen, na een flink uur wandelen speelde mijn rug behoorlijk op, we kwamen via het bospad uit op een fietspad. Eric keek naar links, keek naar rechts, keek naar mij en keek naar mijn die ook mee was. Die zei broodnuchter wat de kortste weg was, waar Eric nog even een twijfeling bij liet merken maar toch wel op vertrouwde. Wat best bijzonder was ;-)

Gelukkig mocht ik de rest van de middag met opgetrokken benen op Eric zijn bank, met een lekker glaasje wijn, bijkomen.

Categories: In ons hart

Bijzonder

 
Je kleuren blijven dicht bij me
Je woorden draag ik diep in me
Je warmte blijft voor altijd bij me
Je eigenzinnigheid glimlacht naar me

Dankjewel voor de vriend die je was, voor het mij toelaten in jouw leven.

Tot ooit

Dit schreef ik vanavond op mijn persoonlijke facebook account, na een bijzondere dag waarop ik samen met vrienden afscheid heb genomen van Eric Masters. Bijzonder was het in meerdere opzichten, een groot deel van Eric zijn vrienden die graag gezamenlijk tijdens de uitvaart afscheid hadden willen kunnen nemen waren die dag niet welkom. Dat klinkt bot, het ís in feite ook bot. Je kunt weinig anders dan de keuzes die hierin gemaakt zijn respecteren, zelfs al zijn ze niet altijd even goed te begrijpen. (voor mij persoonlijk in ieder geval niet).

Het meest wrange en pijnlijke voor mij was dat ik één van de weinige vrienden was die wel welkom was op de uitvaart. Waar ik me intens verdrietig voelde om het verlies van mijn vriend, mijn maatje met wie ik de afgelopen jaren dagelijks lief en leed deelde. Mijn leed, mijn lief, zijn leed, zijn lief, en ook een stukje ons leed, en ons lief.
En dan sta je op je verjaardag op de uitvaart van je maatje, om je heen vele onbekenden gezichten. In gedachten zag ik de gezichten van de vrienden voor me met wie Eric de afgelopen jaren gezellige, mooie en soms zelfs bijzondere momenten had gedeeld. Ik voelde hun verdriet en hun pijn, ik droeg die met me mee omdat in de keuzes die gemaakt waren voor hun verdriet geen ruimte gemaakt kon worden.
Ik kan je verzekeren dat op die manier afscheid nemen van iemand die je lief is, is ingewikkeld en ook pijnlijk. Het contrast was zo groot, het verschil te ervaren dat er mensen waren die een klein of afzijdig deeltje hadden uitgemaakt van zijn leven en ruimte kregen om afscheid te nemen, en te weten dat die dag op verschillende plaatsen in Nederland afwezigen waren die alleen waren met hun verdriet, en geen ruimte kregen om afscheid te nemen.
Dat contrast en de impact daarvan is iets dat waarmee ik nog bezig ben te plaatsen.

 Een begin daarin heb ik vandaag gemaakt met het ruimte bieden aan de vrienden die niet bij Eric zijn uitvaart aanwezig konden/mochten zijn, maar wel deel hebben uitgemaakt van zijn leven. Ieder op hun eigen manier, ieder met hun eigen verhaal, ieder met hun eigen herinneringen, en eigen verdriet.

 Het was bijzonder om te zien dat mijn uitnodiging en de ruimte die ik bood werd aangenomen, maar het meest bijzonder was het om de te voelen dat dit initiatief werd gewaardeerd. Dat ik in staat was deze vrienden iets aan te reiken in het gat dat was ontstaan na Eric zijn overlijden, zonder mogelijkheid om afscheid te nemen.

 Lieve Eric, ik mis je. Iedere dag, je mailtjes, je kort plagende sms berichten, je grapjes, je cynische opmerkingen. Je telefoontjes wanneer je vond dat ik te lang niets van me had laten horen. De bijzondere uitstapjes die we maakten, samen een dag de omgeving bekijken. Jouw omgeving waar jij was opgegroeid.

 Rust zacht lieve vriend, tot ooit...

Categories: In ons hart

Dag lieve vriend

Lieve Eric, Het is een vreemde gedachte, te weten dat mijn woorden aan jou nooit meer een antwoord zullen krijgen. In de afgelopen jaren hebben we zoveel gedeeld, dagelijkse momentjes van mail en sms, en bijzondere uitstapjes samen. De voorliefde voor het bezoeken en fotograferen van oude begraafplaatsen was een onverwacht gemeenschappelijke deler. Ik koester zeer dierbare herinneringen aan de keren dat jij me meegenomen hebt naar bijzondere begraafplaatsen in de buurt van jouw woonplaats. Ik heb genoten van de verhalen die je wist te vertellen waarin je veel, voor mij onbekende, achtergrond informatie deelde. Bijzondere gesprekken hebben we die dagen gehad, over leven en dood. Ons eerste bezoek samen aan een begraafplaats stond gepland voordat bij jou ontdekt werd dat je kanker had. Het voelde vreemd en wrang om samen een begraafplaats te bezoeken en toch ontstonden daar hele pure en eerlijke gesprekken over de dood en hoe om te gaan met de dood van dierbaren. Toen anderhalf jaar geleden mijn ouders betrokken waren bij een ernstig motorongeluk in het buitenland, mijn vader ter plekke overleed en mijn moeder ernstig gewond en in coma in het ziekenhuis lag, was jij een onvermoeibare steun voor me. Zoveel van mijn onmacht en verdriet heb ik met je mogen delen. Daar waar het kleine meisje in mij de weg kwijt was in het abrupte overlijden van mijn vader wist jij dat meisje een paar veilige armen te bieden waarin ze kon, en durfde, schuilen. Iedereen die jou een beetje heeft gekend zal weten dat je zeker geen gemakkelijk persoon kon zijn in de omgang, ook jij en ik hebben onze aanvaringen gehad, momenten van niet begrijpen en mis communicaties. Maar altijd was daar de wil aan beide kanten om een weg terug te vinden. Ik weet dat ik het jou niet altijd even gemakkelijk heb gemaakt door je te confronteren met gevoel dat in jou leefde en jij soms liever wegstopte, het voelt nog altijd bijzonder dat je me daarin hebt durven toelaten. In de laatste maanden van je leven veranderde je heel snel, ik was je aan het kwijtraken en dat besef kon ik niet meer delen met je. Jij die al zolang mijn maatje was bij wie ik alles deelde dat in mijn leven speelde, en andersom. En nu in die laatste fase van jouw leven was jij de connectie met jezelf aan het kwijtraken, maakte je ziekte een vreemde van je, voor jezelf, voor je omgeving, voor je vrienden. Ik had zo graag nog die bijzondere gesprekken met je willen voeren waarvan vaak gezegd wordt dat in de laatste fase van iemands leven, waarin iemand zich bewust is van het naderende einde, het mooie en bijzondere gesprekken kunnen zijn. Maar ik moet mijn weg zien te vinden met de gesprekken die er wel waren, en loslaten waar jij op het laatst niet meer bij kon komen. Ik ga je vreselijk missen, maar ik ben voor jou blij lieve vriend dat jouw lijden nu voorbij is. Slaap zacht lieve Meneer Masters. MisTique

Categories: In ons hart