11 augustus 2014

Showboat

De dag van Eric zijn overlijden was tevens het 11 jarig jubileum van de Showboat. Dat Eric graag juist rond deze datum de Showboat bezocht wist ik, hij bezocht de Showboat graag en rond deze tijd was er altijd een extra feestelijk tintje vanwege de verjaardag van Mrs Manita.

Eric had graag mij daar ook gezien, en dan het liefst ook rond deze datum omdat mijn verjaardag ook rond deze tijd is. In de maanden voor zijn overlijden hebben we gesproken over hoe graag hij nog eens naar de Showboat zou gaan. Het was de bedoeling geweest om in 2012 elkaar daar te treffen, ik samen met mijn partner en Eric met een bijzondere vrouw die hij al eens eerder had vergezeld op de Showboat. Het mocht niet zo zijn, Eric zijn gezelschapsdame was verhinderd en hij wilde absoluut niet alleen gaan. Daar was hij meer dan duidelijk in, al mijn pogingen hem te overtuigen tot spijt.

Ik heb lang getwijfeld of ik wel of niet een fragment zou delen uit het verslag dat Mrs Manita schreef ter ere van het 11 jarig bestaan van de bdsm feesten op de Showboat. Misschien speelden gemengde gevoelens daar ook wel in mee, ik had getwijfeld om die avond naar de Showboat te gaan. Mijn enige motivatie om te gaan was omdat ik wist dat Eric er die avond zo graag had willen zijn, gevoelsmatig kon ik de stap niet zetten en toen ik de volgende morgen hoorde dat Eric juist die avond was overleden had ik er vrede mee dat ik niet gegaan was.

Dit is wat Mrs Manita schreef en ik, met haar toestemming, hier delen mag:

Ook nog even een trieste mededeling.
Heel kenmerkend is vrijdagavond om 22:30, toen de party goed op stoom begon te komen, de BDSM schrijver Eric Masters overleden.
Eric was een graag geziene gast op mijn party’s en was daar een grote enthousiaste fan van.
Speciaal voor de jubileum party’s schreef hij altijd een prachtig verslag, dat onder andere gepubliceerd werd in de Massad en het Doma magazine.
Zowel Rob als ik hebben rond 22:30 er aan gedacht dat het best wel vreemd voelde dat Eric er niet was.
Wij wisten dat hij ongeneselijk ziek was en hadden dus al het vermoeden dat het niet goed ging.
Misschien is hij toch even langs geweest op zijn favoriete SM Party, wie weet.
Ik en velen met mij in de scene zullen Eric Masters missen, maar via zijn mooie geschriften zal hij nog lang bij ons doorleven.
Mrs Manita
(lees hier het volledige verslag)


In gedachten verzonken

Soms denk ik wel eens, Eric had moeten weten dat er nu mensen soms naarstig op zoek zijn om nog iets van zijn verhalen te vinden, al acht ik de kans groter dat hij me zou wijzen op de groep mensen die dit blog als kennisname heeft aangenomen en de minimale respons die ik krijg. Gelukkig ben ik in alles altijd een volhouder en een volhardend persoontje, als ik maar een paar mensen iets kan meegeven met dit blog dan heb ik mijn doel al bereikt.

Daarnaast geef ik eerlijk toe dat bezig zijn met dit blog ook mij helpt, ik mis ons contact nog altijd. De dagelijkse mailtjes, korte sms berichten, plagerijtjes en serieus diepgaande gesprekken. Om nog maar te zwijgen over de keren dat ik in stilte genoot van een glas wijn bij hem in de tuin, maar het allerliefst toch met opgetrokken knieën op zijn bank. Terwijl hij in zijn favoriete stoel genoot van zijn favoriete glas whisky.

Wat onze connectie kenmerkte was dat we ook samen stil konden zijn, en toch ook dan hele gesprekken met elkaar konden voeren.

Die gesprekken mis ik, ik zou wat graag met hem praten over wat er is veranderd na zijn overlijden. Over hoe lastig het voor mij is om met sommige dingen om te gaan, hoe dubbel het kan zijn om de keuzes van anderen te respecteren terwijl ik daarin ook een ontkenning zie van een deel van hem dat ik heb leren kennen, en wat een groot deel was van zijn online identiteit. Uit respect voor zijn nabestaanden schrijf ik daar niet over maar dat neemt niet weg dat het wel iets is dat ik niet begrijp en me verdrietig kan maken.



Stond daar nu echt Vacature?

Daar waar ik trouw ben aan het niet opnieuw publiceren van Eric zijn verhalen wil ik af en toe een uitzondering maken, toen ik de allereerste keer Eric zijn website bezocht struikelde ik over een onderwerp in zijn menu structuur.

Stond daar nu werkelijk 'Vacature'? Inderdaad. Ik geef eerlijk toe, ik zag direct op de hoogste kast. Wat een arrogant figuur, om de schoonheid van overgave zo plat te maken. Ik heb de website direct dichtgeklikt. Toen Eric mij jaren later benaderde met de vraag of ik interesse had in een linkruil was ik gelukkig milder gestemd, ik zeg bewust gelukkig want anders was de bijzondere vriendschap die tussen ons groeide nooit ontstaan.

Zoals gezegd ben ik geen voorstander van opnieuw publiceren van zijn verhalen, op de oude lay out van één van zijn allereerste domeinen trof ik de vacature aan en heb deze opgeslagen als printscreen. Klik op de afbeelding hieronder om de tekst te lezen.



09 augustus 2014

De leegte die je achterliet

Lieve Eric,

Op talloze momenten ben je in mijn gedachten, dat voelt goed. Ik voer in gedachten de gesprekken met je die we nooit meer zullen voeren, soms betrap ik mijzelf op een glimlach wanneer ik je in gedachten iets scherpzinnigs hoor zeggen op die manier die jou kenmerkte.

Soms zijn er momenten waarop ik je intens mis, zoals nu. Ik had je zo graag nog zoveel dingen willen zeggen, willen kunnen delen wat mij bezighoudt. Ik mis onze dagelijkse mails. De leegte die je achterliet is koud en maakt me eenzaam.

Je was één van de weinig mensen bij wie ik mezelf in alle aspecten van mijn zijn durfde te laten zien, jij gaf me het veilige en geborgen gevoel dat het goed was. Zo graag had ik je nu geschreven, gedeeld met je wat mij bezighoudt.

Ik mis je.

Kusssss