Je was een dwalen in een veld van ongekende grootte. Ik zag je, ik voelde je. Even plotseling als je opgedoken was verdween je weer in de oneindigheid.
Had ik je nu echt gezien? Had ik je gevoeld?
Een verdrietig gevoel bleef achter, sluimerde mij de dag door. Ik voelde me een willoos slachtoffer van haar grillige beweging. Vermengd met boosheid spoot ze haar venijn in mijn binnenste, met liefde omarmde ik haar. Verdriet mag er zijn, ik mis je nog elke dag.
De wetenschap dat wat was niet terugkomt, herinneringen zijn de kleurrijke palletten aan de muur van mijn gedachten. En soms op een dag als vandaag liggen ze in scherven op de grond, waarbij ik met iedere stap de scherpte voel die bij me binnendringt.
Zo graag had ik met je gedeeld, juist nu. Ongetwijfeld had je jouw kritische kijk losgelaten op de stappen die ik aan het zetten ben. Onuitgesproken zou het besef zijn geweest van de wens die in beide leefde.
We wisten beiden...was de situatie anders geweest dan waren deuren voor ons geopend als Dom en sub, respect voor elkaar en elkaars leven, de duidelijke keuzes die we maakten en onze loyaliteit vooral naar onszelf versterkten het respect naar elkaar.
Zonder ooit te hebben gedeeld was er een weten, een voelen, en het was goed zo.
Onze vriendschap werd er nog specialer door, onze band nog hechter en ons delen nog dieper.
Verdriet mag er zijn, net als mijn gemis. Ik raap de scherven op, ze vinden hun oorspronkelijke vorm weer en helen tot de de vele herinneringen die mijn muur kleuren.
Eén voor één hang ik ze aan de muur. Ik zie onze eerst ontmoeting, jij in jouw grote stoel met je favoriete drankje. Ik met een glas wijn, mijn benen onder me getrokken. Je gaf me altijd een veilig gevoel, ik wist me geborgen in onze vriendschap.
Ik zie onze dagjes dwalen samen, vreemde voorliefdes die we bleken te delen.
Dagelijkse mails die heen en weer gewisseld werden.
Je stem die de stilte doorbrak wanneer je vond dat ik te lang niets van me had gehoord.
Je spontane beweging, je hand die zacht mijn gezicht raakte en waar ik altijd schrik wanneer iemand dit onverwachts doet was het bij jou goed. Was ik verwonderd over de vanzelfsprekendheid die in het gebaar en mijn gevoel lag. Het was goed, het is nog steeds goed.
Alleen zo vreselijk pijnlijk soms dat jij niet meer hier bent.
Had ik je nu echt gezien? Had ik je gevoeld?
Een verdrietig gevoel bleef achter, sluimerde mij de dag door. Ik voelde me een willoos slachtoffer van haar grillige beweging. Vermengd met boosheid spoot ze haar venijn in mijn binnenste, met liefde omarmde ik haar. Verdriet mag er zijn, ik mis je nog elke dag.
De wetenschap dat wat was niet terugkomt, herinneringen zijn de kleurrijke palletten aan de muur van mijn gedachten. En soms op een dag als vandaag liggen ze in scherven op de grond, waarbij ik met iedere stap de scherpte voel die bij me binnendringt.
Zo graag had ik met je gedeeld, juist nu. Ongetwijfeld had je jouw kritische kijk losgelaten op de stappen die ik aan het zetten ben. Onuitgesproken zou het besef zijn geweest van de wens die in beide leefde.
We wisten beiden...was de situatie anders geweest dan waren deuren voor ons geopend als Dom en sub, respect voor elkaar en elkaars leven, de duidelijke keuzes die we maakten en onze loyaliteit vooral naar onszelf versterkten het respect naar elkaar.
Zonder ooit te hebben gedeeld was er een weten, een voelen, en het was goed zo.
Onze vriendschap werd er nog specialer door, onze band nog hechter en ons delen nog dieper.
Verdriet mag er zijn, net als mijn gemis. Ik raap de scherven op, ze vinden hun oorspronkelijke vorm weer en helen tot de de vele herinneringen die mijn muur kleuren.
Eén voor één hang ik ze aan de muur. Ik zie onze eerst ontmoeting, jij in jouw grote stoel met je favoriete drankje. Ik met een glas wijn, mijn benen onder me getrokken. Je gaf me altijd een veilig gevoel, ik wist me geborgen in onze vriendschap.
Ik zie onze dagjes dwalen samen, vreemde voorliefdes die we bleken te delen.
Dagelijkse mails die heen en weer gewisseld werden.
Je stem die de stilte doorbrak wanneer je vond dat ik te lang niets van me had gehoord.
Je spontane beweging, je hand die zacht mijn gezicht raakte en waar ik altijd schrik wanneer iemand dit onverwachts doet was het bij jou goed. Was ik verwonderd over de vanzelfsprekendheid die in het gebaar en mijn gevoel lag. Het was goed, het is nog steeds goed.
Alleen zo vreselijk pijnlijk soms dat jij niet meer hier bent.
