09 december 2013

Een vernederende grap

Soms leidt mijn zoektocht op internet naar de voetstappen die Eric achterliet tot verrassende ontdekkingen. Zo ook dit verhaal. Niet geschreven door Eric maar wel overduidelijk een connectie met hem, het verhaal is geschreven door een vrouw die door hem de opdracht gekregen had een verhaal te schrijven.

Ik weet bijna zeker dat Eric de grootste pret zou hebben als hij had geweten dat juist ik op dit verhaal was gestuit, in het begin van onze vriendschap is deze bijna gesneuveld omwille van een miscommunicatie rondom het dragen van een plastic broekje. Jullie raden het al, dit verhaal gaat daarover en ik kan me vooral herkennen in de weerstand en emoties van de schrijfster. Maar wat voor mij het onverwachte kado was dat ik al lezend tegenkwam is het beeld van Eric welke de schrijfster in haar verhaal heeft verwerkt. Ik kan niet herleiden wie zij was, mocht iemand dit weten en haar kennen dan zou ik dit heel erg graag vernemen.
In ieder geval wil ik haar oprecht bedanken voor dit mooie onverwachte verhaal waar ik op stuitte, en het bijzondere beeld van Eric dat ik nu ook voor anderen zichtbaar kan maken door te verwijzen naar dit verhaal, dus lieve anonieme schrijfster..dankjewel hiervoor.

Om het verhaal te lezen klik hier.


Kort en bondig

Diegenen die Eric een beetje kenden zullen dit vast wel herkennen, Eric kon aan sommige dingen weinig woorden besteden. Wanneer iets afweek van zijn mening of beleving en hij had de overtuiging dat er niets mis was met zijn visie dan kon hij dat op zijn eigen wijze duidelijk maken.

Zo stuitte ik in mijn sporen naar een verloren, door mij geschreven, tekst op zijn site op zijn introductie tekst die bezoekers werd voorgehouden wanneer zij zijn website bezochten:

Een 'boeiende' wereld, maar ook een wereld die niet voor iedereen geschikt is.

Als u nog geen 18 bent, of uw tere zieltje wilt behoeden voor ideeën, meningen en fantasieën die wellicht niet de uwe zijn, dan kunt u beter elders uw heil zoeken.

Waarbij Eric voor de bezoekers die bij het lezen van deze tekst de site wilde verlaten ze keurig netjes naar deze site verwees.

Het bijzondere vind ik nog altijd dat ik Eric heb leren kennen als iemand met respect voor afwijkende meningen van anderen maar ook met een kwetsbaarheid ten aanzien van zijn eigen gescheiden werelden. Die kwetsbaarheid was er eentje die hij niet zomaar toonde, wat zijn introductie tekst wel liet zien. Het was ook een regelmatig terugkerend onderwerp in onze gesprekken. Onze visies en wijzes waarop we in het leven stonden verschilden hierin, en dat leidde tot zeer boeiende gesprekken.

Ik mis ze, onze gesprekken, onze verschillen.


07 december 2013

Who is Eric Masters?

Op de website Bdsm Attitude publiceerde Eric een verhaal, daarnaast schreef hij ook een  introductie die nu tot één van de weinige schrijfsels van Eric (over zichzelf) op het internet behoort. Een fragment uit zijn tekst:

Over Eric Masters de BDSM-schrijver én over Eric Masters de Meester doen de nodige verhalen de ronde in ‘het wereldje’. Voor wat betreft realiteitsgehalte variëren deze verhalen van volledig waar tot volledig verzonnen. Ik zal niet ontkennen dat met name een aantal verhalen van de laatste categorie door mijzelf in omloop zijn gebracht. Mensen op het verkeerde been zetten is een slechte eigenschap, maar soms kan ik het niet laten.
Klik hier om de volledige tekst te lezen


05 december 2013

Een verrassende rit - deel 2

Klik hier om naar deel 1 te gaan
Het begon als een grap, toen ik jou een keer terloops vertelde dat mijn vaste chauffeur verhinderd was, en jij zei dat jij me dan wel zou rijden. Daarmee zou de kous af zijn, ware het niet dat het onderwerp ons kennelijk allebei aansprak, en we er van tijd tot tijd op terug kwamen. Gaandeweg kreeg de grap een serieuzere ondertoon. Daar zorgde de wisselwerking tussen ons wel voor. Een wisselwerking die mede gevoed werd door onze fantasieën over hoe het zou zijn als jij een dag mijn chauffeuse zou zijn.

Ik plaagde jou door te zeggen dat ik in dat geval wel eisen zou stellen aan jouw kleding als mijn chauffeuse. Jij begreep de hint direct, en ging nog een stapje verder en sprak van voorrijd-subje. Waarmee het onderwerp voor het eerst in een SM-kader werd geplaatst. Vaag weliswaar, maar onmiskenbaar. Terecht interpreteerde ik jouw opmerking als een wens om meer dan alleen maar chauffeuse spelen. Van het een kwam het ander, en het aanvankelijk nog vage SM-kader werd bijna met de dag duidelijker.

Gaandeweg dit proces vertelde ik jou dat voorrijd-subjes geen slipjes horen te dragen, en dat de te gebruiken auto derhalve leren bekleding zou moeten hebben.

Doordenkend op dit thema corrigeerde ik mezelf en liet weten dat je als mijn voorrijd-subje wel degelijk toch een slipje zou moeten dragen. Tenminste, tot het moment dat we beiden zouden zijn ingestapt. Op dat moment namelijk zou je de binnenspiegel zodanig moeten verstellen dat ik via die spiegel kan volgen hoe je je rokje omhoog schuift en dat slipje naar beneden, zodat je met jouw blote billen op het leer van de chauffeursstoel zit. Of dat de verkeersveiligheid ten goede komt, is een tweede, maar dat zal me eerlijk gezegd een zorg zijn.

Het uitwisselen van onze fantasieën, de plaagstootjes over en weer, was in eerste instantie vrijblijvend, zonder risico, en dus veilig. Maar dat veranderde snel, en ongemerkt. Onze fantasieën werden plannen, het SM-component werd explicieter, de praktische invulling van een en ander sloop binnen, en voor we er erg in hadden, was er geen weg terug meer. Wilden we ook geen weg terug meer, in feite.

En nu, nu kom je me morgenvroeg ophalen om me naar mijn afspraak in het hoge noorden te rijden. En vraag ik me af hoe dat zal zijn. Hoe je je zult gedragen. Hoe ik me zal gedragen. Wat we zullen doen. Of die vonk tussen ons er zal zijn. Of we beiden niet te gespannen zullen zijn. Of we niet als verlegen pubers om de hete brei heen zullen draaien.

Want ja, we willen dan wel allebei iets doen met de spanning tussen ons, met datgene wat te lang tussen ons in is blijven hangen – graag zelfs, na al die tijd – maar, . . .  wat als we dat te graag willen? Wat als onze verwachtingen zo hooggespannen zijn dat we er geen van beiden aan kunnen voldoen? Wat als we elkaar teleurstellen? We zijn bevriend, meer dan dat zelfs, maar zal onze vriendschap een mislukking overleven? Of de verschillen in voorkeuren op het gebied van SM en kleding, om maar weer eens een understatement te gebruiken?

Ik herinner me nog goed die keer dat ik jou plaagde door je een foto van een vrouw in een plastic broekje te sturen, en jij daar zo veel meer achter zocht dan ik ooit bedoeld had, dat het onze prille relatie een tijdlang merkbaar bekoelde.

Omgekeerd kan ik jouw voorkeuren voor strings en zelfophoudende kousen met brede kantrand en voor relgedrag ook maar matig waarderen. En zo zijn er nog veel meer dingen waar we over en weer rekening mee zullen moeten houden.

Desondanks heb ik het gevoel dat er meer is wat ons verbindt dan wat ons scheidt. Ik houd mezelf dan ook voor dat er geen enkele reden is om me zorgen te maken. Het maakt immers niet uit wat we gaan doen. Wat telt is dát we het gaan doen. Samen.

De afgelopen tijd heb ik natuurlijk uitgebreid gefilosofeerd over wat jij zou dragen als je mijn chauffeuse zou zijn, wat ik met je zou willen doen, en hoe die dag zou verlopen. Alles kan in je fantasie, maar nu het moment bijna daar is, beginnen de beperkingen van de realiteit bijna onmerkbaar die fantasieën binnen te sluipen.

Het is niet de eerste keer dat ik aan de vooravond sta van spannende acties met een nieuw subje, maar routine wordt dat nooit. Gelukkig maar, en zeker nu. Want ook al kennen we elkaar inmiddels door en door, morgen gaan we ons op geheel nieuw terrein begeven. En dat is alweer een understatement.

Spanning dus. Aangename, erotische spanning. En zo hoort het ook. Niet voor niets beschouw ik mezelf eerder als een erotiekliefhebber met een licht sadistische inslag, dan als een compromisloze hardcore dominant en strenge Meester.

Ook vraag ik me af met wat voor een auto je voor komt rijden morgen. Iets met stijl en temperament, dat kan niet anders. Jou kennende wordt het geen patserige Mercedes, BMW, of Audi, en al helemaal niet zo’n overdreven stretch-limo. Gelukkig maar, want daar zou ik nog niet naast gezien willen worden, laat staan erin. Het zal ook wel geen Volvo worden, vrees ik, maar daar kan ik ditmaal mee leven.

Nee, ik gok op iets klassieks, iets Engels, of Frans, of Italiaans. Met leren bekleding, natuurlijk. Dat is het enige dat ik zeker weet.

En jouw kleding als mijn persoonlijke chauffeuse, als mijn eigen toegewijde voorrijd-subje? Mijn voorkeuren in deze zijn geen geheim voor jou, natuurlijk. De jouwe ook niet voor mij, overigens. Het blijft dus afwachten of jouw will to please het zal winnen van jouw neiging tot uitdagen, tot provoceren.

Ik hoop echter op een basis van een fraaie glanzendzwarte jarretellegordel met klassieke fully fashioned nylons. Jij hebt tenslotte mooie benen, en niets accentueert dat zo goed als glanzende zwarte naadnylons. Mits van de juiste lengte en op de juiste wijze vastgemaakt, natuurlijk.

En verder? Een mooi slipje zou prettig zijn, en een idem beha, van glad aanvoelend en glanzend materiaal. Verder een strak rokje, misschien een weinig tot de verbeelding overlatende dunne zijden blouse, en natuurlijk een bij de rok passend jasje. Schoenen? Tja, bij echte nylons horen natuurlijk high heels, maar dat is helaas niet zo handig als je auto moet rijden. Twee paar schoenen dus; met platte hak voor in de auto, en high heels voor daarbuiten. Dat wordt regelmatig schoenen wisselen, maar wie mooi wil zijn, moet lijden. Dat is een natuurwet die ik kan noch wil veranderen.

Mijn werkprogramma voor morgen ligt al vast. Van tien tot twaalf heb ik een vergadering met een paar collega’s in het hoge noorden, maar de rest van de dag is mijn agenda leeg. Bewust leeg gehouden, in feite.

In tegenstelling tot dat werkprogramma, heb ik voor de rest van de dag geen vastomlijnd plan. Ik ben nu eenmaal geen dominant die een standaardrepertoire afwerkt. Wat we gaan doen, wat er zal gebeuren, is afhankelijk van het moment, van onze stemming, van de mate van vertrouwelijkheid tussen ons, kortom, van de interactie tussen ons. Niets forceren, maar over en weer rekening houden met onze gevoelens, onze emoties, dan komt het vanzelf goed.

Ik denk na over welk SM-gereedschap ik mee moet nemen. Mijn favoriete gereedschap bestaat in principe uit niet meer dan mijn stem, mijn ogen, en mijn handen. Voor de zekerheid doe ik echter ook een tweetal strokenzwepen, een paar leren plakken, en mijn stalen handboeien in een koffertje, samen met een paar stukken touw en nog wat bits and pieces. Beter mee verlegen dan om verlegen.

Mijn eigen kleding luistert weliswaar wat minder nauwkeurig dan de jouwe, maar is toch ook niet onbelangrijk in het geheel. Vast staat in ieder geval dat ik een zwarte leren broek zal dragen. Gezien die vergadering morgen ligt dat niet zo voor de hand, zeker niet bij het bedrijf waar ik werk, maar gelukkig zijn ze inmiddels wel wat van mij gewend. Bovendien heb ik jou nu al zo vaak geplaagd met het met blote billen op mijn schoot zitten als ik die broek draag, dat ik met goed fatsoen niet meer terug kan. Met een zwart T-shirt en een licht jasje erbij moet ik een heel eind kunnen komen.

Onvermijdelijk denk ik ook na over jouw verwachtingen, en jouw gevoelens. Heb je er al spijt van dat een onschuldige grap een beetje uit de hand is gelopen? Dat je, door jezelf als voorrijd-subje te betitelen, die grap een SM-getinte lading hebt gegeven, bewust of onbewust? Dat we een grens gaan overschrijden die we tot nu toe altijd angstvallig bewaakt hebben?

Of verheug je je er juist op, en voel je net als ik dat het een logische stap is? Een stap waar we beiden aan toe zijn? Een stap die al onvermijdelijk was op het moment dat we elkaar voor het eerst ontmoetten, al waren we ons toen nog van geen kwaad bewust?

Spannend hoor, heel spannend. Eén ding staat echter vast; ik ga mijn uiterste best doen om van morgen een onvergetelijke dag te maken. Voor ons allebei."

Eric Masters † 2013



Wandeling

In het speuren naar oude publicaties van Eric kwam ik op de website van Go Fetish een blog tegen uit 2010.

Verbijsterd was ik bijna dat het alweer zo lang geleden is dat Eric en ik van tijd tot tijd samen gingen wandelen met de honden. Wat ik me nog heel goed herinner is een wandeling waarbij ik van tevoren had aangegeven niet al te lang te kunnen lopen, geen probleem gaf Eric aan hij kende ieder bospaadje in het bos waar we gingen wandelen, na een flink uur wandelen speelde mijn rug behoorlijk op, we kwamen via het bospad uit op een fietspad. Eric keek naar links, keek naar rechts, keek naar mij en keek naar mijn die ook mee was. Die zei broodnuchter wat de kortste weg was, waar Eric nog even een twijfeling bij liet merken maar toch wel op vertrouwde. Wat best bijzonder was ;-)

Gelukkig mocht ik de rest van de middag met opgetrokken benen op Eric zijn bank, met een lekker glaasje wijn, bijkomen.


15 november 2013

Een goed begin

Op de website Bdsm Attitude is een verhaal van Eric te vinden met de titel een Goed begin.
Een kort fragment uit het verhaal:

Ze staat voor me, met haar rug tegen mij aan. Ik heb mijn armen om haar heen geslagen, en ze laat haar hoofd tegen mijn schouder rusten. Haar haren kriebelen in mijn gezicht, maar ik verander niet van positie. Zonet heeft ze nog gezegd dat ze zich in mijn armen veilig voelt, maar ik merk dat ze toch gespannen is. Elke keer als ik mijn handen ook maar een millimeter beweeg, voel ik haar verstijven en valt ons gesprek even stil.
Klik hier om het volledige verhaal te lezen

Wat voor mij persoonlijk een prettige ontdekking was dat naast het verhaal een stukje staat over Eric, geschreven door hem zelf. Nu er steeds meer schrijfsels, reacties en berichten van hem verdwijnen van het internet koester ik die paar die er nog zijn. Ik ben de webmaster van Bdsm Attitude dan ook erg dankbaar dat deze besloten heeft zowel het verhaal als de tekst van Eric te bewaren.


13 november 2013

Overgave (Histoire d'O)

Een aantal mooie clips die ik tegenkwam met beelden uit Histoire d'O





25 oktober 2013

Kort maar krachtig, Eric zijn introductie op FL

Toen Eric op FetLife arriveerde schreef hij een kort maar krachtige introductie, waarbij hij refereerde naar zijn website met de mededeling dat dáár te lezen was over wat zijn voorkeuren waren en waarover hij schreef.

Eric's visie over zichzelf was net zo helder en krachtig als zijn introductie, hij was van mening niet goed in de hokjes te passen die in het SM-wereldje zo gangbaar zijn. Voor hem was duidelijk dat hij dan wel dominant was, en ook sadistisch, maar gecombineerd met stijl, en niet minder belangrijk..met humor.
De omschrijving waar Eric zich het best in kon vinden was (volgens hem zelf):
Een hopeloos romantische erotiekliefhebber, maar met een sadistische inslag.
Waarbij hij vermeldde dat hij vanuit die achtergrond op zoek was naar 'nieuw talent', vrouwelijk en onderdanig/masochistisch uiteraard, voor een langdurige vriendschap in Bdsm sfeer.

Tot slot benoemde Eric in zijn introductie het feit dat hij pas zo laat (eind 2010) de weg naar FetLife had gevonden. Ook hier zal menigeen die Eric een beetje kende hem in herkennen, hij was nu eenmaal eerder iemand van goede gesprekken bij de openhaard dan via digitale wegen, waarbij hij wel toevoegde in het contact met slavinnen het digitale geweld niet te schuwen).
Maar omdat er al zoveel vrienden en kennissen van hem de weg naar FetLife hadden gevonden kon hij niet achterblijven.

Het profiel van Eric op FetLife bestaat nog steeds, je kunt deze bekijken via deze link. (waarvoor je wel zelf een account op FetLife nodig hebt)

24 oktober 2013

Histoire d'O

Het verhaal van O is een erotische roman die in 1954 werd gepubliceerd door Anne Desclos, onder het pseudonym Pauline Réage. Het verhaal gaat over liefde, dominantie en onderdanigheid.

De schrijfster trad pas veertig jaar na de publicatie naar buiten, ze vertelde dat ze de roman heeft geschreven als serie brieven aan haar geliefde Jean Paulhan, die een voorliefde voor het werk van Marquis de Sade had.

De film werd geproduceerd door Just Jeackin in 1975 met als titel Histoire d'O met Udo Kier en Corinn Cléry in de hoofdrollen. De film werd verbannen in Engeland door de British Board of Film Censors, tot februari 2000.

Dat Eric geraakt was door deze film heeft me nooit verbaasd, Eric had een voorliefde voor grote Chesterfields, sigaren en mooie onderdanige vrouwen. Een beeld dat in Histoire d'O in talloze sfeerbeelden mooi wordt weergegeven. Ik heb geprobeerd via Youtube een aantal fragmenten te vinden die deze sfeer goed weten weer te geven.


 

Zwart & Rood

Ooit vroeg Eric mij of ik iets wilde schrijven over zijn website, ik geef eerlijk toe dat ik niet stond te trappelen en er wat overredingskracht van hem nodig was om mij over te halen zijn website eens goed onder de loep te nemen. Om er vervolgens een aardig stukje over te schrijven, ik ben nog aan het uitzoeken of ik die tekst op de één of andere manier weer boven water kan krijgen en mocht ik hem vinden dan zal ik deze hier plaatsen.

Waar ik Eric altijd graag mee heb geplaagd was zijn voorliefde voor traditionele details, zoals de kleuren zwart en rood voor zijn website. Ik heb hem wel eens gevraagd waarom hij niet met de tijd mee ging en of hij al eens had overwogen zijn site opnieuw vorm te geven. Zijn antwoord was dat hij daar zeker over nagedacht had, maar het zwart en rood zou niet verdwijnen want dat was zijn handelsmerk geworden, aldus Eric.

Het mag duidelijk zijn, de keuze voor de kleuren van deze site is niet zomaar een keuze. Ik heb geprobeerd iets te vinden waarvan  ik denk dat Eric het had weten te waarderen, zowel het strakke design als de traditionele zwart/rood/wit kleuren.

Wat ik uiteindelijk ook nog heb weten terug te halen via internet zijn de banners die Eric voor zijn website gebruikte. Deze wil ik toch wel graag delen hier, ik weet niet of hij ze zelf gemaakt had of had laten maken, wel weet ik dat deze banners voor hem nimmer vervangen hoefden te worden...ze waren toch prima zo...

17 oktober 2013

Een verrassende rit

Samen werken aan een verhaal is een bijzonder proces. Dit verhaal werd als grapje tussen twee bdsm schrijvers gestart, ik daagde Eric uit, hij daagde mij uit. Het is een verhaal dat nooit afgeschreven zal worden, in februari 2013 overleed Eric. Ik heb getwijfeld om dit verhaal te verwijderen, nu zijn eigen verhalensite niet meer online staat wordt het steeds zeldzamer om zijn woorden nog ergens tegen te komen. Omwille van onze bijzonder vriendschap en mijn diepe respect voor Eric als mens, heb ik besloten dit verhaal als eerbetoon te laten staan. Of ik het ooit af zal schrijven weet ik niet, het roept heftige emoties op om te lezen, wetende dat de bijzondere momenten en plagerijtjes zoals wij deze deelden tijdens het schrijven, en in de hele periode van onze vriendschap, nooit meer terug zullen komen. 

Deel 1 
Terwijl ik de auto aan het wassen was voelde ik een beginnende fladdering in mijn buik opkomen, ik kon een glimlach niet onderdrukken. Alhoewel..glimlach, als iemand me nu zou zien dan zag het er vast uit als een nerveuze grimas. Waarom deed ik dat toch telkens? Spontaan er iets uitflappen, om dan vervolgens later mezelf niet te willen laten kennen en uiteraard na te komen wat ik met mijn grote mond gezegd had te zullen doen.

Ik dacht terug aan de mailwisselingen van de afgelopen weken. Ik zou werkelijk niet meer kunnen terughalen hoe het begonnen was, waarschijnlijk in één van de dagelijkse krabbels die we uitwisselden over dagelijkse onbenulligheden. Zoals het regelen van vervoer voor een bepaalde dag, waarom had ik daar nou gelijk een beeld bij in mijn hoofd gehad toen jij schreef dat je een chauffeur moest regelen voor een dagje werkbezoek elders in het land. En waarom had ik het nu zo nodig gevonden dat beeld op een plagende manier met jou te delen, wat ik natuurlijk op geheel eigen wijze had gedaan door je telkens een stapje meer te prikkelen. Onze dagelijkse mailtjes werden gekleurd door prikkels die we elkaar over en weer trachten te geven, het beeld begon steeds meer vaste vormen aan te nemen….een luxe auto die zou komen voorrijden, met mij als chauffeuse uiteraard, en vanzelfsprekend was ik prikkelend gekleed. Want als ik dan een keer een dagje iemand rondrijden zou, dan ook wel in stijl en met klasse.

Zonder het met je te delen was ik weken geleden al gaan zoeken naar een passende auto waarin ik wel een dag wilde rondrijden, oh eh ja…het ging er natuurlijk om dat ik jou erin rond zou rijden. Maar als ik dan jouw privé chauffeuse was dan wilde ik toch ook wel plezier hebben in het rijden, en minimaal een beetje auto onder mijn charmante billen hebben. Vorige week had ik een proefritje gemaakt in de auto, een Maserati Quattroporte, zwart uiteraard, met leren bekleding. Die dag was ik gewoon in mijn spijkerbroek ingestapt maar onderweg had ik me telkens geprobeerd voor te stellen hoe het zou voelen om in deze auto voor te komen rijden. Natuurlijk had jij toen nog van niets geweten, ik had er eerst zeker van willen zijn dat ik deze auto voor een dag kon regelen. Dat had wat overredingskracht gekost bij een bevriende autodealer maar uiteindelijk was het me gelukt. Daarnet had ik hem opgehaald, en nu stond ik de auto te wassen. Wat feitelijk grote onzin was want de auto was schoon opgeleverd maar ik wilde vertrouwd raken met de auto en deze manier werkte daarin.
Terwijl ik de auto met de tuinslang afspoot dacht ik na over mijn outfit, ik had alles al bedacht:
Het zou een korte strakke zwarte rok worden met kousen eronder met naad aan de achterkant en kanten brede rand. Uiteraard zou ik daar een zwarte jarretel gordel bij dragen, verder een zwart kanten string, een sierlijk zwart corsetje en mijn geweldig mooie pumps, zwart met een verloop in de kleur waardoor het zwart naar de hak toe overging in heel donkergrijs, de hak was een zilverkleurige stiletto. Dit waren wellicht ogenschijnlijk kleine details maar deze zorgen wel voor de finishing touch.
Het enige waar ik nog niet uit was dat was wat ik boven mijn rokje zou dragen, alleen het corsetje was geen optie, alhoewel…terwijl ik de auto droog poetste bedacht ik me dat met het juiste jasje ik geen blouse nodig had, bovendien kwam mijn decolleté dan ook het best tot haar recht. Waarom iemand ooit bedacht heeft dat in dit geval het ‘een decolleté tot zijn recht laten komen’ moest zijn heb ik nooit begrepen. Ik heb nog nooit een man met een mooi decolleté gezien.

Al mijmerend poetste ik de achterlichten van de auto en bedacht me dat in sommige opzichten ik meer mannelijke genen in me had dan vrouwelijke, wat een vreselijk opwindende auto was dit toch. Jammer dat ik nog een nachtje slapen moest voor ik ermee op pad kon, zou ik überhaupt de nacht wel een beetje doorkomen vroeg ik mij af.
Nadat ik de auto veilig weggezet had in de garage, waarbij de macho achterbuurman het kwijl dat bij het zien van de auto van zijn kin droop bijna niet had kunnen verbergen, wat mij een extra brede glimlach bezorgd had. Hij moest eens weten wat de combinatie mooie auto en mooie vrouw, die óók nog eens kon rijden, teweeg zou kunnen brengen. Helaas voor deze buurman stond hij niet op mijn passagierslijst voor de volgende dag.

Ik sloot de garage af en ging naar binnen, schonk mezelf een kop koffie in en controleerde mijn mail. Er was een antwoord van je teruggekomen zag ik, je schreef dat je morgen een onbekende chauffeur zou krijgen en plagend vroeg je of ik misschien morgen een afspraak had waar jij niets van af wist. Ik speelde het spelletje mee en zei dat ik een oud barrel had kunnen lenen van een vriend en nog wel een gaatje in mijn agenda had kunnen vinden, en dat ik inderdaad morgen jouw chauffeuse zou zijn.
Het bleef lang stil tot er een antwoord kwam, ik kon aan je schrijfstijl merken dat je niet zeker wist of ik je in de maling nam of serieus was, en als ik serieus was dan wilde je het risico niet lopen dat ik zou afhaken om jouw reactie. Terwijl ik je mail las zag ik mijn telefoon over het bureau heen dansen, ik heb zelden het geluid van mijn telefoon aanstaan omdat ik deze storend vind, ik keek en zag dat jij het was.
Met een lach in mijn stem nam ik op en zei:
‘Weet je nu niet wat je ermee aan moet? Of twijfel je ineens aan mijn rij capaciteiten?’
De warmte in je stem was prettig om te horen, je twijfelde inderdaad liet je weten. Niet aan mijn rij capaciteiten maar of ik inderdaad degene was die jou morgen rond zou rijden. Ik besloot je niet langer te plagen en antwoordde bevestigend, ik vertelde je echter niet dat ik niet in een oud barrel voor zou komen rijden.
Nadat we een tijdstip en plaats hadden afgesproken waar ik jou kon ophalen hadden we opgehangen, ik schonk mijzelf een glas wijn in en zag een nieuwe mail binnenkomen.
Waarom verbaasde het me toch niet dat jij in die mail plagend aangaf dat je wel verwachtte dat ik kleding zou dragen die zou passen bij mijn functie als voorrij-sub.
Ik was blij met de troeven die ik in handen had, ik kende mezelf, had ik mezelf niet zo voorbereid dan was ik anders waarschijnlijk volledig uit het veld geslagen door jouw plagende – met serieuse ondertoon – opmerkingen. Nu niet, ik daagje je uit door te vragen wat volgens jou dan passende kleding was, en maakte een opmerking dat ik toch wel meer zou doen dan alleen maar voorrijden. Jouw antwoord was tamelijk vaag maar ik voelde de spanning toenemen. Nu we beiden wisten dat dit moment waarmee we elkaar al tijden aan het prikkelen en plagen waren, dichterbij kwam nam de spanning toe. Een bekende en lekkere spanning, ik voelde het verlangen in mij opborrelen om te weten hoe het zou zijn me aan jou over te geven. Bewust worden van dit verlangen en wat het met me deed maakte dat ik minder scherp werd in mijn antwoorden, ik besloot dat dit een mooi moment was om onze mailwisseling voor vandaag af te sluiten en naar bed te gaan.

MisTique

Klik hier om naar deel 2 te gaan

24 maart 2013

Bijzonder

 
Je kleuren blijven dicht bij me
Je woorden draag ik diep in me
Je warmte blijft voor altijd bij me
Je eigenzinnigheid glimlacht naar me

Dankjewel voor de vriend die je was, voor het mij toelaten in jouw leven.

Tot ooit

Dit schreef ik vanavond op mijn persoonlijke facebook account, na een bijzondere dag waarop ik samen met vrienden afscheid heb genomen van Eric Masters. Bijzonder was het in meerdere opzichten, een groot deel van Eric zijn vrienden die graag gezamenlijk tijdens de uitvaart afscheid hadden willen kunnen nemen waren die dag niet welkom. Dat klinkt bot, het ís in feite ook bot. Je kunt weinig anders dan de keuzes die hierin gemaakt zijn respecteren, zelfs al zijn ze niet altijd even goed te begrijpen. (voor mij persoonlijk in ieder geval niet).

Het meest wrange en pijnlijke voor mij was dat ik één van de weinige vrienden was die wel welkom was op de uitvaart. Waar ik me intens verdrietig voelde om het verlies van mijn vriend, mijn maatje met wie ik de afgelopen jaren dagelijks lief en leed deelde. Mijn leed, mijn lief, zijn leed, zijn lief, en ook een stukje ons leed, en ons lief.
En dan sta je op je verjaardag op de uitvaart van je maatje, om je heen vele onbekenden gezichten. In gedachten zag ik de gezichten van de vrienden voor me met wie Eric de afgelopen jaren gezellige, mooie en soms zelfs bijzondere momenten had gedeeld. Ik voelde hun verdriet en hun pijn, ik droeg die met me mee omdat in de keuzes die gemaakt waren voor hun verdriet geen ruimte gemaakt kon worden.
Ik kan je verzekeren dat op die manier afscheid nemen van iemand die je lief is, is ingewikkeld en ook pijnlijk. Het contrast was zo groot, het verschil te ervaren dat er mensen waren die een klein of afzijdig deeltje hadden uitgemaakt van zijn leven en ruimte kregen om afscheid te nemen, en te weten dat die dag op verschillende plaatsen in Nederland afwezigen waren die alleen waren met hun verdriet, en geen ruimte kregen om afscheid te nemen.
Dat contrast en de impact daarvan is iets dat waarmee ik nog bezig ben te plaatsen.
 Een begin daarin heb ik vandaag gemaakt met het ruimte bieden aan de vrienden die niet bij Eric zijn uitvaart aanwezig konden/mochten zijn, maar wel deel hebben uitgemaakt van zijn leven. Ieder op hun eigen manier, ieder met hun eigen verhaal, ieder met hun eigen herinneringen, en eigen verdriet.
 Het was bijzonder om te zien dat mijn uitnodiging en de ruimte die ik bood werd aangenomen, maar het meest bijzonder was het om de te voelen dat dit initiatief werd gewaardeerd. Dat ik in staat was deze vrienden iets aan te reiken in het gat dat was ontstaan na Eric zijn overlijden, zonder mogelijkheid om afscheid te nemen.
 Lieve Eric, ik mis je. Iedere dag, je mailtjes, je kort plagende sms berichten, je grapjes, je cynische opmerkingen. Je telefoontjes wanneer je vond dat ik te lang niets van me had laten horen. De bijzondere uitstapjes die we maakten, samen een dag de omgeving bekijken. Jouw omgeving waar jij was opgegroeid.
 Rust zacht lieve vriend, tot ooit...

10 februari 2013

Dag lieve vriend

Lieve Eric, Het is een vreemde gedachte, te weten dat mijn woorden aan jou nooit meer een antwoord zullen krijgen. In de afgelopen jaren hebben we zoveel gedeeld, dagelijkse momentjes van mail en sms, en bijzondere uitstapjes samen. De voorliefde voor het bezoeken en fotograferen van oude begraafplaatsen was een onverwacht gemeenschappelijke deler. Ik koester zeer dierbare herinneringen aan de keren dat jij me meegenomen hebt naar bijzondere begraafplaatsen in de buurt van jouw woonplaats. Ik heb genoten van de verhalen die je wist te vertellen waarin je veel, voor mij onbekende, achtergrond informatie deelde. Bijzondere gesprekken hebben we die dagen gehad, over leven en dood. Ons eerste bezoek samen aan een begraafplaats stond gepland voordat bij jou ontdekt werd dat je kanker had. Het voelde vreemd en wrang om samen een begraafplaats te bezoeken en toch ontstonden daar hele pure en eerlijke gesprekken over de dood en hoe om te gaan met de dood van dierbaren. Toen anderhalf jaar geleden mijn ouders betrokken waren bij een ernstig motorongeluk in het buitenland, mijn vader ter plekke overleed en mijn moeder ernstig gewond en in coma in het ziekenhuis lag, was jij een onvermoeibare steun voor me. Zoveel van mijn onmacht en verdriet heb ik met je mogen delen. Daar waar het kleine meisje in mij de weg kwijt was in het abrupte overlijden van mijn vader wist jij dat meisje een paar veilige armen te bieden waarin ze kon, en durfde, schuilen. Iedereen die jou een beetje heeft gekend zal weten dat je zeker geen gemakkelijk persoon kon zijn in de omgang, ook jij en ik hebben onze aanvaringen gehad, momenten van niet begrijpen en mis communicaties. Maar altijd was daar de wil aan beide kanten om een weg terug te vinden. Ik weet dat ik het jou niet altijd even gemakkelijk heb gemaakt door je te confronteren met gevoel dat in jou leefde en jij soms liever wegstopte, het voelt nog altijd bijzonder dat je me daarin hebt durven toelaten. In de laatste maanden van je leven veranderde je heel snel, ik was je aan het kwijtraken en dat besef kon ik niet meer delen met je. Jij die al zolang mijn maatje was bij wie ik alles deelde dat in mijn leven speelde, en andersom. En nu in die laatste fase van jouw leven was jij de connectie met jezelf aan het kwijtraken, maakte je ziekte een vreemde van je, voor jezelf, voor je omgeving, voor je vrienden. Ik had zo graag nog die bijzondere gesprekken met je willen voeren waarvan vaak gezegd wordt dat in de laatste fase van iemands leven, waarin iemand zich bewust is van het naderende einde, het mooie en bijzondere gesprekken kunnen zijn. Maar ik moet mijn weg zien te vinden met de gesprekken die er wel waren, en loslaten waar jij op het laatst niet meer bij kon komen. Ik ga je vreselijk missen, maar ik ben voor jou blij lieve vriend dat jouw lijden nu voorbij is. Slaap zacht lieve Meneer Masters. MisTique